Théodore Monod

Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Théodore André Monod (ur. 9 kwietnia 1902 w Rouen, zm. 22 listopada 2000 w Wersalu) był francuskim naturalistą, odkrywcą i humanistą.

W trakcie swojej kariery Monod był dyrektorem Instytutu Afryki Północnej, profesorem Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, członkiem Académie de la Marine w 1957 oraz członkiem Francuskiej Akademii Nauk w 1963. W 1960 został jednym z założycieli Światowej Akademii Sztuki i Nauki. Swoje poglądy określa jako chrześcijańsko-anarchistyczne^[1]

Swoją karierę rozpoczął badaniami nad fokami mniszkami w Mauretanii, na Przylądku Białym. Jednak jego uwagę szybko przykuła Sahara, którą eksplorował w poszukiwaniu meteorytów przez następne ponad 60 lat. Choć nie udało mu się odnaleźć tego, czego szukał, to odkrył wiele gatunków roślin, a także kilka ważnych miejsc o neolitycznym pochodzeniu. Prawdopodobnie jego największym znaleziskiem (razem z Wladimirem Besnardem) był tzw. człowiek z Asselar – szkielet Adrar des Iforas liczący sobie 6000 lat, który przez wielu naukowców uznawany jest za pierwsze szczątki osobnika rasy czarnej.

Monod był również aktywistą politycznym i brał udział w protestach pacyfistycznych i antynuklearnych, napisał także kilka artykułów, w których zarysował wyłaniający się ruch obrońców środowiska naturalnego.

Monod i biochemik Jacques Monod, muzyk Jacques-Louis Monod, polityk Jérôme Monod i reżyser Jean-Luc Godard mają wspólnych przodków.

Dzieła wybrane

Twórczość wydana przez Actes Sud (Arles):

• Méharées, (Paryż 1937, reedycja 1989)
• L'Émeraude des garamantes, (Paryż, 1984, reedycja 1992)
• L'Hippopotame et le philosophe (reedycja 1993)
• Désert lybique (1994)
• Majâbat Al-Koubrâ (1996)
• Maxence au désert (1995)
• Tais-toi et marche ... – dziennik z eksploracji El Ghallaouya-Aratane-Chinguetti (2002)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Wspomnienie pośmiertne na monachus-guardian.org (po francusku)
• Théodore Monod (po francusku)