Style uczenia się

Style uczenia się (ang. learning styles)[1] odnoszą się do szeregu konkurujących i niekiedy kwestionowanych teorii, których celem jest uwzględnienie różnic w uczeniu się poszczególnych osób. Teorie te podzielają pogląd, że ludzi można klasyfikować według ich „stylu” uczenia się, ale różnią się one sposobem definiowania, kategoryzowania i oceniania proponowanych stylów[2][3][4][5].

Idea zindywidualizowanych stylów uczenia się stała się popularna w latach siedemdziesiątych XX wieku i wywarła ogromny wpływ na edukację pomimo krytyki ze strony niektórych badaczy. Zwolennicy zwracją uwagę, że istnieje wiele dowodów na to, że ludzie wyrażają preferencje co do tego, w jaki sposób wolą otrzymywać informacje (np. słuchowo, wizualnie, itp.), i zalecają nauczycielom przeprowadzenie analizy potrzeb w celu ocenienia stylów uczenia się swoich uczniów i dostosowania metody nauczania tak, aby jak najlepiej pasowały do stylu uczenia się każdego ucznia[4][2].

Krytyka

Teorie o stylach uczenia się są jednak krytykowane jako trudne do zastosowania w praktyce (m.in. ponieważ nauczyciele nie są w stanie dokładnie ocenić stylu uczenia się swoich uczniów, a także ponieważ istnieje szereg konkurujących teorii nt. różnych stylów uczenia się)[2][4][6]. Najbardziej krytycznie są nawet określane jako "mit w edukacji", ponieważ badaniom potwierdzającym skuteczność tej teorii zarzuca się brak rzetelności, a dodatkowo istnieją badania, które nie potwierdzają, a nawet podważają skuteczność uczenia się poprzez dane style[7][6].

Przypisy

  1. ↑ EwaE. Czerniawska EwaE., EDUKACJA MUZYCZNA A STYLE UCZENIA SIĘ, „Kwartalnik Pedagogiczny”, 219 (1), 2010, s. 35–59, ISSN 0023-5938 [dostęp 2020-12-06]  (pol.).
  2. ↑ a b c Daniel T.D.T. Willingham Daniel T.D.T., Elizabeth M.E.M. Hughes Elizabeth M.E.M., David G.D.G. Dobolyi David G.D.G., The Scientific Status of Learning Styles Theories:, „Teaching of Psychology”, 2015, DOI: 10.1177/0098628315589505 [dostęp 2020-12-06]  (ang.).
  3. ↑ Learning styles and pedagogy in post-16 learning: a systematic and critical review [online], VOCEDplus, the international tertiary education and research database [dostęp 2020-12-06] .
  4. ↑ a b c HaroldH. Pashler HaroldH. i inni, Learning Styles: Concepts and Evidence, „Psychological Science in the Public Interest”, 2009, DOI: 10.1111/j.1539-6053.2009.01038.x, ISSN 1539-6053 [dostęp 2020-12-06]  (ang.).
  5. ↑ AlanA. Pritchard AlanA., Ways of Learning: Learning Theories and Learning Styles in the Classroom, Routledge, 4 grudnia 2013, ISBN 978-1-317-91763-2 [dostęp 2020-12-06]  (ang.).
  6. ↑ a b MariettaM. Papadatou-Pastou MariettaM., MariaM. Gritzali MariaM., AlexiaA. Barrable AlexiaA., The Learning Styles Educational Neuromyth: Lack of Agreement Between Teachers' Judgments, Self-Assessment, and Students' Intelligence, „Frontiers in Education”, 3, 2018, DOI: 10.3389/feduc.2018.00105, ISSN 2504-284X [dostęp 2020-12-06]  (ang.).
  7. ↑ SanneS. Dekker SanneS. i inni, Neuromyths in Education: Prevalence and Predictors of Misconceptions among Teachers, „Frontiers in Psychology”, 3, 2012, DOI: 10.3389/fpsyg.2012.00429, ISSN 1664-1078, PMID: 23087664, PMCID: PMC3475349 [dostęp 2020-12-06]  (pol.).

Linki zewnętrzne

  • The Biggest Myth In Education w serwisie YouTube
Encyklopedie internetowe (styl):
  • Catalana: 0272591