Michel Tabachnik
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 10 listopada 1942 | ||
|---|---|---|---|
| Pochodzenie | szwajcarskie | ||
| Gatunki | |||
| Zawód | dyrygent, kompozytor | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Michel Tabachnik (ur. 10 listopada 1942 w Genewie[1][2][3]) – szwajcarski dyrygent i kompozytor.
Życiorys
Studiował grę na fortepianie, dyrygenturę i kompozycję w konserwatorium w Genewie[1][2]. W 1964 roku uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie brał udział w panelach Pierre’a Bouleza, Karlheinza Stochkausena i Henriego Pousseura[1][2]. Był asystentem Igora Markevitcha (1966)[1] i Pierre’a Bouleza (1967–1971)[1][3]. Dyrygował orkiestrą fundacji Gulbenkiana w Lizbonie (1973–1975) i Orchestre Philharmonique de Lorraine w Metzu (1975–1981)[1][2]. Od 1976 do 1977 roku prowadził orkiestrę Ensemble Européen de Musique Contemporaine w Paryżu[1][2][3]. Był dyrektorem artystycznym Orchestre des Jeunes de la Méditerranée (1984–2004) i Orchestre des Jeunes w Quebecu (1985–1989)[1]. Gościnnie dyrygował orkiestrami m.in. w Berlinie, Amsterdamie, Tokio, Paryżu, Genewie, Lizbonie, Rzymie i Montrealu[1]. Od 1984 do 1991 roku wykładał dyrygenturę na wydziale muzycznym uniwersytetu w Toronto[1]. W latach 1993–2001 był wykładowcą Królewskiego Duńskiego Konserwatorium Muzycznego w Kopenhadze[1].
Był członkiem sekty Świątynia Słońca i po masowych samobójstwach jej członków w połowie lat 90. XX wieku stanął przed sądem, został jednak uniewinniony od zarzutów[1].
Zasłynął przede wszystkim jako interpretator muzyki współczesnej[1][2], dokonał prawykonań wielu utworów Pierre’a Bouleza, Iannisa Xenakisa, André Boucourechlieva, Gérarda Griseya i swoich własnych[1]. Wykonywał również muzykę kompozytorów z okresu XIX oraz przełomu XIX i XX wieku[1]. Jako kompozytor nawiązywał w swojej twórczości do dorobku Bouleza[1][3].
Wybrane kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- Supernova na 16 instrumentów (1967)
- Fresque na 33 instrumenty (1969)
- Pastel II (1969)
- Invention à 16 voix na 12 instrumentów (1972)
- Mondes na 2 orkiestry (1972)
- Sillages na smyczki (1972)
- Movimenti na 51 instrumentów (1973)
- Les Imaginaires (1974)
- Les Perseides (1975)
- Cosmogonie pour une rose (1979–1981)
- Koncert fortepianowy (1989)
- Le Cri de Mohim (1990)
- Evocation (1992)
Utwory kameralne
- Supernovae na duży zespół instrumentalny (1967)
- Pastel I na flet, róg, wiolonczelę, 2 perkusje, harfę i czelestę (1968)
- D’autres Sillages na 8 perkusistów i taśmę (1972)
- Argile na 4 perkusistów (1974)
- 3 Impressions na 9 instrumentów (1975)
Utwory na fortepian
- Frise (1968)
- Eclipses (1974)
Utwory wokalno-instrumentalne
- L’arch na sopran i orkiestrę kameralną (1982)
- Le Pacte des Onez na solistów, chóry, orkiestrę i taśmę (1983)
- Evocation na chór i orkiestrę (1994)
Opera
- La Légende de Haïsha (wyst. Paryż 1989)
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 1. ISBN 978-83-224-0905-3.
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3567. ISBN 0-02-865571-0.
- ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 897. ISBN 0-674-37299-9.
- p
- d
- e
