Massimo Bontempelli

Data i miejsce urodzenia

12 maja 1878
Como

Data i miejsce śmierci

21 lipca 1960
Rzym

Narodowość

włoska

Język

włoski

Dziedzina sztuki

literatura, poezja

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Massimo Bontempelli (ur. 12 maja 1878 w Como, zm. 21 lipca 1960 w Rzymie) – włoski pisarz, dziennikarz i krytyk literacki.

Życiorys

Był synem inżyniera kolejowego Alfonso Bontempelli i Marii z d. Cislaghi. Studiował literaturę oraz filozofię na Uniwersytecie Turyńskim. W czasie I wojny światowej służył w artylerii, a także był korespondentem wojennym. Po wojnie przeniósł się do Mediolanu, gdzie uczestniczył w wieczorach literackich urządzanych przez Margheritę Sarfatti. Tam poznał Benito Mussoliniego, z którym nawiązał współpracę w ówczesnej działalności intelektualnej, związanej m.in. z ruchem futurystycznym. W latach 20. XX wieku stał się czołowym intelektualistą faszystowskim, w 1921 roku przeniósł się do Rzymu, gdzie współpracował z gazetami: Il Tempo, Il Mondo, Corriere della Sera oraz La Gazzetta del Popolo.

W 1926 odszedł od futuryzmu, zaproponował utworzenie nowego ruchu artystycznego, nazwanego Novecento, założył wówczas czasopismo zatytułowane „900”, Cahiers d’Italie et d’Europe. Ukazywało się ono przez trzy lata (1926–1929), a publikowano w nim teksty n.in. James Joyce’a, Virginii Woolf i Alberto Moravii. Powieści Bontempelliego zawierały elementy realizmu magicznego.

Na wniosek Polskiej Akademii Literatury 5 listopada 1938 został mu nadany Złoty Wawrzyn Akademicki^[1].

W 1938 roku odmówił przyjęcia stanowiska profesora na Uniwersytecie Florenckim (miał objąć katedrę po usuniętym z uczelni ze względu na żydowskie pochodzenie Attilio Momigliano). Dodatkowo popadł w niełaskę faszystów przez aluzje polityczne wplecione w mowę upamiętniającą Gabriele D’Annunzio. Zmuszony do opuszczenia Rzymu przeniósł się do Wenecji.

Po upadku Mussoliniego wrócił do Rzymu, jego orientacja polityczna przesunęła się w stronę lewicy, został członkiem Włoskiej Partii Komunistycznej.

W 1953 jego ostatnia powieść L'amante fedele otrzymała Nagrodę Stregi.

Twórczość

Socrate moderno (1908)
Sette savi (1912)
La vita intensa - Romanzo dei romanzi (1920)
La guardia alla luna (1920)
La vita operosa (1921)
Nuovi racconti d'avventure (1921)
Viaggi e scoperte (1922)
La scacchiera davanti allo specchio (1922)
Ultime avventure (1922)
Eva ultima (1923)
La donna dei miei sogni e altre avventure moderne (1925)
L'eden della tartaruga (1926)
Donna nel sole e altri idilli (1928)
Syn dwóch matek (Il figlio di due madri, 1929, przekład na j. polski Wincenty Rzymowski)
Il neosofista (1929)
Adria: dzieje kobiety pięknej (Vita e morte di Adria e dei suoi figli, 1930, przekład na j. polski Zuzanna Rabska)
Moje życie, śmierć i cuda (Mia vita, morte e miracoli, 1931, przekład na j. polski Stanisława Honesti)
Stato d grazia (1931)
La famiglia del fabbro (1932)
<<522>> Racconto di una giornata (1932)
Valoria (1932)
Galleria degli schiavi (1934)
Gente nel tempo (1937)
Giro del sole (1941)
Viaggio d’Europa (1942)
Le notti (1945)
L'acqua (1945)
L'ottuagenaria (1946)
L'amante fedele (1953)