Julius Röntgen : Życiorys, Twórczość, Przypisy, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Julius Röntgen

Data i miejsce urodzenia

9 maja 1855
Lipsk

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

13 września 1932
Bilthoven

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent, pianista

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Strona internetowa

Julius Röntgen (ur. 9 maja 1855 w Lipsku, zm. 13 września 1932 w Bilthoven koło Utrechtu^[1]^[2]) – holenderski kompozytor, dyrygent i pianista pochodzenia niemieckiego.

Życiorys

Syn Engelberta Röntgena (1829–1897), który był jego pierwszym nauczycielem^[2]. Studiował u Louisa Plaidy i Carla Reineckego (fortepian), Moritza Hauptmanna (harmonia i kontrapunkt) oraz Franza Lachnera (kompozycja)^[1]. W latach 1873–1874 był akompaniatorem barytona Juliusa Stockhausena w Cannstatt^[1]. Od 1874 do 1878 roku uczestniczył w koncertach Bachverein w Lipsku^[1]. Od 1877 roku mieszkał w Amsterdamie, gdzie do 1926 roku uczył fortepianu w tamtejszej szkole muzycznej, w 1884 roku przekształconej w konserwatorium, którego w latach 1912–1924 był dyrektorem^[1]. Występował jako solista i kameralista, grając m.in. razem z Pau Casalsem^[1]. Był dyrygentem towarzystw śpiewaczych Excelsior (1884–1886) i Toonkunstkoor (1886–1898)^[1]. Po przejściu na emeryturę w 1925 roku osiadł w Bilthoven^[1].

Przyjaźnił się z Johannesem Brahmsem i Edvardem Griegiem^[1]^[2]. Był autorem biografii Griega (wyd. 1930)^[2]. Dwukrotnie żonaty, pierwszy raz ze szwedzką skrzypaczką Amandą Maier (1853–1894), drugi raz z Holenderką Abrahaminą des Amorie van der Hoeven^[1]. Zarówno synowie z pierwszego małżeństwa: Julius (1881–1951) i Engelbert (1886–1958), jak i z drugiego: Johannes (1898–1969), Edward Frants (1902–1969) i Joachim (1906–1989), zostali muzykami^[1].

Odznaczony został krzyżem kawalerskim Orderu Oranje-Nassau, krzyżem kawalerskim norweskiego Orderu Świętego Olafa oraz krzyżem kawalerskim Orderu Korony Rumunii^[3].

Twórczość

Muzyka Röntgena należy do okresu postromantycznego^[1]. We wczesnych utworach widoczny jest wpływ Schumanna i Brahmsa, w późniejszych Regera i Debussy’ego^[1]. W swoich kompozycjach często wykorzystywał elementy ludowe z muzyki różnych narodów^[1]. Skomponował 21 symfonii, 7 koncertów fortepianowych, 2 koncerty skrzypcowe, 2 koncerty wiolonczelowe, 3 opery (Agnete, Samum, Der lachende Kavalier), ponadto liczne utwory kameralne^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 449–450. ISBN 978-83-224-0837-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3043. ISBN 0-02-865530-3.
↑ Onze Musici. Rotterdam: Nijgh & Van Ditmar’s Uitgevers-Maatschappij, 1911, s. 184.