Julian Aleksandrowicz

Julian Aleksandrowicz

Doktor Twardy

Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1908 Kraków
Data i miejsce śmierci	18 października 1988 Kraków
Przyczyna śmierci	choroba nowotworowa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy w Krakowie
Zawód, zajęcie	lekarz
Tytuł naukowy	profesor n. med.
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Stanowisko	kierownik Kliniki Hematologii AM w Krakowie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Julian Aleksandrowicz, ps. „Doktor Twardy” (ur. 20 sierpnia 1908 w Krakowie, zm. 18 października 1988 tamże)^[1] – polski lekarz internista, profesor nauk medycznych, filozof medycyny i hematolog.

Życiorys

Pochodził z rodziny żydowskiej. W 1933 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej. Był więziony w getcie krakowskim, z którego uciekł i został aktywnym członkiem Armii Krajowej, odznaczony później orderem Virtuti Militari i innymi medalami. W ucieczce z getta pomógł mu dr Jan Gołąb, a także dr Ludwik Żurowski, który znalazł mu schronienie z najbliższą rodziną w mieszkaniu profesora Andrzeja Stopki. W latach 1947–1949 był lekarzem uzdrowiskowym w Kudowie-Zdroju^{[potrzebny przypis]}.

Autor wielu książek, m.in.: Nie ma nieuleczalnie chorych, Sumienie ekologiczne, Wszechstronna nadzieja, Kuchnia i medycyna (wspólnie z Ireną Gumowską), Wiedza stwarza nadzieję (1975, tom 278 serii wydawniczej Omega) oraz ostatniej, którą napisał: U progu medycyny jutra (wspólnie z Harrym Dudą). Wspomnienia z okresu okupacji zawarł w wydanej w 1962 roku książce Kartki z dziennika doktora Twardego^[2].

Wieloletni kierownik Kliniki Hematologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. Pisał także artykuły medyczne w „Przekroju”. W swoim mieszkaniu przy ul. Marii Curie-Skłodowskiej prowadził też praktykę prywatną.

Był przyjacielem i lekarzem poetki Haliny Poświatowskiej. Pomógł jej w organizacji wyjazdu na operację serca do Ameryki^[3]. Bezinteresownie pomagał jej i wspierał w zmaganiach z chorobą.

Zmarł w Krakowie w 1988, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty^[4].

W 1986 został laureatem Nagrody im. Księdza Idziego Radziszewskiego za rok 1985 przyznawaną przez Towarzystwo Naukowe KUL^[5].

Jego synem był Jerzy Aleksandrowicz^[6].

Upamiętnienie

• Został uhonorowany przez miasto Kraków ulicą „Doktora Twardego”.
• Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi nr 158 w Krakowie nosi imię: „Profesora Juliana Aleksandrowicza”.
• Polskie Towarzystwo Magnezologiczne (PTMag) im. prof. Juliana Aleksandrowicza z siedzibą w Warszawie^[7].
• Pod koniec lat 80. został wybity medal upamiętniający Juliana Aleksandrowicza o treści Nie odbieraj nadziei bliźniemu swemu umieszczonej na rewersie, zaprojektowany przez W. Kota^[8].

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13019^[9]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Przypisy

Bibliografia

• ekologia.pl – Julian Aleksandrowicz

Linki zewnętrzne

• Biogram Juliana Aleksandrowicza w miesięczniku Lubelskiej Izby Lekarskiej Medicus
• Ignacy Stanisław Fiut, Julian Aleksandrowicz i jego etyka „sumienia ekologicznego”