Jan Stur

Jan Stur

Imię i nazwisko	Hersz Feingold
Data urodzenia	1895
Data i miejsce śmierci	15 czerwca 1923 Zakopane
Narodowość	Polak
Dziedzina sztuki	poezja
Epoka	ekspresjonizm
Ważne dzieła
Z ksiąg prawdy Człek wędrowny
Teksty w Wikiźródłach

Jan Stur, właśc. Hersz Feingold (ur. 1895, zm. 15 czerwca 1923 w Zakopanem) – polski poeta, teoretyk i krytyk literacki.

Od 1919 związany był z grupą literacką skupioną wokół wydawanego w latach 1917–1922 poznańskiego pisma „Zdrój”. Rok później opublikował manifest literacki Czego chcemy, w którym wyłożył teoretyczne podstawy polskiego ekspresjonizmu. W 1921 ukończył prace nad zbiorem pism krytycznych Na przełomie. Współpracował z wydawaną we Lwowie „Gazetą Poranną i Wieczorną”.

Stur uważał ekspresjonizm za czynnik mający doprowadzić do odrodzenia duchowego po I wojnie światowej. W swojej twórczości opierał się na wzorach romantyzmu oraz spuściźnie Młodej Polski. Tematyką jego poezji są rozważania metafizyczno-religijne oraz moralne. W 1920 wydał dwa zbiory wierszy: Anima nostra^[1] i Triumfy. Przełomu część IV^[2]. W 1924 pośmiertnie wydane zostały jego Pisma^[3] (w dwóch tomach), w których znalazł się m.in. poemat Człeka wędrownego tragedia radosna będący poprawioną wersją Człeka wędrownego^[4] z 1921.

Był również edytorem polskiej poezji romantycznej, wydawał i opatrywał krytycznymi wstępami Zemstę Aleksandra Fredry (1919, 1922), Ballady i romanse (1920), Grażynę (1922), Grażynę i Odę do młodości (1925, 1927, 1929) Adama Mickiewicza i Anhellego Juliusza Słowackiego (1919). Opublikował również rozprawę krytyczną Tadeusza Micińskiego Kniaź Patiomkin, Nietota, Xiądz Faust (1920).

Przetłumaczył dramat Rabindranatha Tagorego Poczta^[5] (1922).

Zbiór esejów Stura Na przełomie. O nowej i starej poezji (1921) Jerzy Kwiatkowski nazwał „jedną z najambitniejszych tuż powojennych pozycji krytycznoliterackich”^[6].

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Kwiatkowski, Dwudziestolecie międzywojenne, Warszawa 2012.