Honoriusz (cesarz)
Cesarz rzymski | |||
Okres | od 395 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | Teodozjusz I Wielki | ||
Następca | Jan | ||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data urodzenia | 9 września 384 | ||
Data i miejsce śmierci | 15 sierpnia 423 | ||
Ojciec | Teodozjusz I Wielki | ||
Matka | Flacylla | ||
Rodzeństwo | Arkadiusz, Galla Placydia | ||
Małżeństwo | Maria | ||
Małżeństwo | Termancja | ||
Moneta | |||
Tremissis Honoriusza z inskrypcją VICTORIA AVGVSTORVM (na rewersie) | |||
|
Flavius Augustus Honorius (ur. 9 września 384, zm. 15 sierpnia 423 w Rawennie) – cesarz rzymski od 395 do 423 roku.
Syn Teodozjusza I Wielkiego i jego pierwszej żony – Flacylli. Brat cesarza Arkadiusza i przyrodni brat Galli Placydii.
Honoriusz w wieku 2 lat został mianowany konsulem rzymskim. 23 stycznia 393 otrzymał tytuł augusta i tym samym został współwładcą cesarstwa. Cesarzem został w wieku 10 lat i razem z bratem Arkadiuszem podzielili cesarstwo na część zachodnią i wschodnią. Opiekunem Honoriusza został wódz Stylichon, który z czasem zyskał ogromne wpływy na dworze. Honoriusz ożenił się z córką Stylichona – Marią, a następnie młodszą – Termancją, ale z żadną nie doczekał się potomstwa. Stylichon popadł w niełaskę i został zamordowany w 408, a Honoriusz rozwiódł się ze swoją drugą żoną.
W 402 Honoriusz przeniósł stolicę Zachodniego Cesarstwa do Rawenny. Prowadził wojny z licznymi uzurpatorami do tytułu cesarza. Za jego panowania, w 410 roku, miasto Rzym po raz pierwszy od 800 lat zostało najechane i zdobyte przez barbarzyńców pod wodzą Alaryka. Honoriusz zawarł pokój z następcą Alaryka – Ataulfem i wydał za niego swoją siostrę.
Zmarł w 423 roku, prawdopodobnie na cukrzycę, zostawiając cesarstwo o wiele słabsze i mniejsze (m.in. zrezygnował z obrony Brytanii). Opinię starożytnych o Honoriuszu oddaje anegdota przytoczona przez Prokopiusza z Cezarei, według której cesarz był zapalonym hodowcą drobiu. Ulubionego koguta nazwał Rzym. Gdy poinformowano go, że Rzym został najechany przez Alaryka, cesarz rozpłakał się, gdyż myślał, że chodzi o jego pupilka[1][2].
Przypisy
- ↑ Pawlak 2010 ↓, s. 40.
- ↑ Prokopiusz ↓, Księga wojen III 2, 25-26.
Bibliografia
- Marcin Pawlak: Rzymski zachód w latach 395–493. W: Świat rzymski w V wieku. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2010, s. 22–40. ISBN 978-83-62261-16-1.
- Prokopiusz z Cezarei: Księga wojen. Tłumaczenie Dariusz Brodka. T. 1. Wojny z Persami i Wandalami. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2014, s. 206. ISBN 978-83-62261-78-9.
- p
- d
- e
- pięciu dobrych cesarzy
- august (tytuł)
- cezar (tytuł)
Dynastia julijsko-klaudyjska |
|
---|---|
Rok czterech cesarzy | |
Flawiusze | |
Dynastia Antoninów |
|
Bez dynastii |
|
Sewerowie |
|
Kryzys wieku III |
|
Tetrarchia i Dynastia konstantyńska |
|
Dynastia walentyniańska |
|
Dynastia teodozjańska |
|
Cesarstwo zachodniorzymskie |
|
- PWN: 3912603
- Britannica: biography/Honorius-Roman-emperor
- Treccani: flavio-onorio
- Universalis: flavius-honorius
- БРЭ: 2369706
- NE.se: honorius
- SNL: Honorius
- VLE: honorijus
- Catalana: 0032899
- Hrvatska enciklopedija: 26079