Gianni De Michelis
Gianni De Michelis | |||
Data i miejsce urodzenia | 26 listopada 1940 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 11 maja 2019 | ||
Minister spraw zagranicznych Włoch | |||
Okres | od 22 lipca 1989 | ||
Przynależność polityczna | |||
Poprzednik | Giulio Andreotti | ||
Następca | Vincenzo Scotti | ||
Odznaczenia | |||
|
Gianni De Michelis (ur. 26 listopada 1940 w Wenecji, zm. 11 maja 2019 tamże[1]) – włoski polityk, nauczyciel akademicki, eurodeputowany, minister w licznych rządach.
Życiorys
Ukończył w 1963 studia z zakresu chemii na Uniwersytecie Padewskim. Pracował na tej uczelni jako wykładowca, w latach 1980–1999 był profesorem uniwersyteckim. Od 1976 zasiadał w kierownictwie Włoskiej Partii Socjalistycznej. Należał do najbliższych współpracowników Bettina Craxiego.
W latach 1964–1980 i ponownie od 1990 do 1995 zasiadał w radzie Wenecji. W okresie 1976–1994 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych VII, VIII, IX, X i XI kadencji. W drugiej połowie lat 80. przez rok kierował grupą deputowanych PSI.
W 1980 po raz pierwszy wszedł w skład rządu jako minister do spraw skarbu państwa. Stanowisko to zajmował przez trzy lata. W okresie kierowania rządem przez Bettina Craxiego pełnił funkcję ministra pracy i ochrony socjalnej (1983–1987). Od 1988 do 1989 był wicepremierem, następnie do 1992 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych.
Jego karierą polityczną zachwiało śledztwo Mani pulite prowadzone w związku z tzw. aferą Tangentopoli, które doprowadziło na początku lat 90. do upadku większości włoskich partii politycznych. Gianni De Michelis został oskarżony o szereg przestępstw korupcyjnych i następnie skazany na kary pozbawienia wolności za wręczanie łapówek i nielegalne finansowanie partii.
Do działalności partyjnej powrócił w 1996, powołując wraz z innymi dawnymi działaczami PSI Partię Socjalistyczną. Po zjednoczeniu się z Ligą Socjalistyczną został jednym z liderów Nowej Włoskiej Partii Socjalistycznej, która przystąpiła do centroprawicowego Domu Wolności.
W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego[2]. W 2005 przejął władzę w NPSI, gdy sądownie unieważniono wybór Vittoria Craxiego na sekretarza partii, co doprowadziło do rozłamu u socjalistów. W 2006 został wybrany deputowanym, jednak odmówił objęcia mandatu, pozostając w PE.
W 2007 przegrał walkę o przywództwo w NPSI na rzecz Stefano Caldoro, który sprzeciwiał się porzuceniu dotychczasowej koalicji Silvia Berlusconiego. Gianni De Michelis wraz ze swoimi zwolennikami (wśród których znalazł się europoseł Alessandro Battilocchio) utworzył Partię Socjalistyczną, z którą po kilku miesiącach wszedł do większego ugrupowania o tej samej nazwie. W 2009 nie kandydował w wyborach europejskich.
Odznaczenia
Został odznaczony Złotym Orderem Wolności Republiki Słowenii (1992)[3].
Przypisy
Bibliografia
- Gianni De Michelis, esteri.it [zarchiwizowane 2012-05-18] (ang.).
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie rządu |
|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie rządu |
|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie rządu |
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|
- p
- d
- e
Królestwo Włoch |
|
---|---|
Republika Włoska |
|
- p
- d
- e
|
- PWN: 3891104
- Treccani: gianni-de-michelis