GG Allin

Ten artykuł od 2020-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

GG Allin

Imię i nazwisko	Kevin Michael (Jesus Christ) Allin
Pseudonim	GG Allin, GG
Data i miejsce urodzenia	29 sierpnia 1956 Lancaster
Data i miejsce śmierci	28 czerwca 1993 (36 lat) Nowy Jork
Instrumenty	gitara, perkusja, wokal
Gatunki	punk rock
Zawód	muzyk
Aktywność	1976–1993
Wydawnictwo	Mountain Records, Ax/tion Records, Blood Records, Orange Records, ROIR, Black and Blue Records, Homestead Records, Awareness Records, Alive/BOMP! Records
Powiązania	The Murder Junkies, The Jabbers, The Scumfucs, Little Sister's Date, Malpractice, Antiseen, The Cedar Street Sluts, Dee Dee Ramone, MC2 (The Motor City Badboys), J Mascis, Mark Kramer, Carolina Shitkickers, Bulge, The Toilet Rockers, Criminal Quartet, The Texas Nazis, David Peel, Bloody Mess & The Skabs, The Southern Baptist
Strona internetowa

GG Allin (ur. 29 sierpnia 1956 w Lancaster, zm. 28 czerwca 1993 w Nowym Jorku^[1], właśc. Kevin Michael Allin, pierwotnie Jesus Christ Allin^[1], często nazywany po prostu GG) – amerykański muzyk punkrockowy znany przez swoje kontrowersyjne zachowanie na koncertach. W tekstach swoich utworów poruszał tematykę anarchii, mizoginii, rasizmu, pedofilii, apatii społeczeństwa, homofobii, a także wielu parafilii^[2]. Przez swoje zachowanie był często obiektem krytyki, miał jednak wiernych fanów^[2].

Życiorys

Młodość

Kevin Allin pochodził z konserwatywnej rodziny. Przed jego urodzeniem w trakcie snu^[3] jego ojciec miał wizję, w której widział Jezusa Chrystusa^[4]. Chrystus w wizji wyznał, że przyszłe dziecko będzie doskonałą, silną i naznaczoną przez Boga istotą. Gdy chłopiec się narodził, jego ojciec nadał mu imiona Jesus Christ. Starszy brat chłopca – Merle – jako dziecko nie potrafił poprawnie wymówić jego pierwszego imienia stając się twórcą ksywki „GG”^{[potrzebny przypis]}.

Po rozwodzie rodziców, spowodowanym tyranią ojca, matka chłopca zmieniła imiona GG’ego na Kevin Michael^[4]. Początkowo chłopiec miał duże trudności z dostosowaniem się do norm w szkole, przez co wielu jego rówieśników go zaczepiało^[4]. Za złe zachowanie Kevin został wydalony ze szkoły i przeniesiony do placówki dla trudnej młodzieży. Później do jednego z klasowych zdjęć przebrał się za dziewczynkę, co nie spodobało się nauczycielom. Jako nastolatek regularnie kradł, włamywał się do domów i samochodów, sprzedawał narkotyki^[4].

GG Allin w The Jabbers

Pierwszym znaczącym zespołem GG’ego był The Jabbers, który muzycznie w dużym stopniu nawiązywał do dokonań Iggy’ego Popa, The Clash i Sex Pistols. Jednak GG pod względem swojego zachowania na scenie nawiązywał do Alice Coopera^[4]. W tym czasie ożenił się z Sandrą Farrow (6 października 1980 roku^[5]) i doczekał się córki. Po urodzeniu się jego córki, GG wziął rozwód w 1986 roku^[5] i zaczął spotykać się z nastoletnią dziewczyną^[1].

Współpraca z The Jabbers trwała krótko. Grupa rozpadła się w wyniku konfliktu Allina z resztą muzyków w 1984 roku^[4]. W międzyczasie GG angażował się w kolejne muzyczne projekty: The Texas Nazis, The Cedar Street Sluts i The Scumfucs^[1].

The Scumfucs i The Murder Junkies

Razem z zespołem The Scumfucs GG Allin wydał kilka albumów, z których największe przeboje przyniósł Eat my fuc z 1987 roku. Po trafieniu do zespołu, GG uzależnił się od alkoholu i wszelkiego rodzaju środków psychoaktywnych. Wśród fanów krążyła anegdota, że połykał on każdą tabletkę nie pytając, co bierze. Z czasem uzależnił się także od heroiny^[6]. W 1989 roku GG trafił do więzienia za gwałt i okaleczenie kobiety^[4], wychodząc z niego w marcu 1991 roku^[4].

Ostatni występ i śmierć

Ostatni koncert Allina przypadł wraz z grupą The Murder Junkies 27 czerwca 1993 roku w nowojorskim klubie The Gas Station^[4]. Podczas koncertu w trakcie wykonywania drugiego utworu nastąpiła awaria, w której wysiadł prąd. Zezłoszczony, nagi i okaleczony GG rozpoczął demolowanie klubu i odszedł wraz z fanami, maszerując ulicami Manhattanu^[1], robiąc zamieszanie na ulicy. Po kilku godzinach Allin trafił na domową imprezę, podczas której przedawkował heroinę i zmarł następnego dnia. Podczas zabawy nikt nie przejmował się jego losem. Co jakiś czas ktoś robił zdjęcie z jego zwłokami i dopiero rankiem imprezowicze zorientowali się, że muzyk już nie żył^{[potrzebny przypis]}.

GG Allin został pochowany w New Hampshire. Zgodnie z jego wcześniejszym życzeniem ani nie umyto, ani odpowiednio nie przygotowano jego zwłok. Ubrano go w jego ulubioną skórzaną kurtkę^[4]. Nad bladymi i brudnymi zwłokami, jeden z fanów położył butelkę whiskey. Przyjaciele GG’ego wpychali mu do ust różne narkotyki i wlewali alkohol. Na koniec nałożono mu na uszy słuchawki, które podłączono do walkmana odtwarzającego album The Suicide Sessions^[4].

Wizerunek

Aby wzmocnić swój wizerunek, GG przestał się myć oraz na scenie niszczył swoje ubrania, koncertując nago. Podczas koncertów GG, w celu samookaleczenia się, bił się z całej siły mikrofonem po głowie, aż do krwi. W ten sposób pozbył się kilku przednich zębów. Niejednokrotnie próbował włożyć sobie mikrofon do odbytu. Innym stałym elementem jego koncertów było wypróżnianie się, a następnie obsmarowywanie się fekaliami i obrzucanie nimi publiczności bądź ich zjadanie. Aby ułatwić ten efekt, muzyk przed występami zażywał ogromną liczbę środków przeczyszczających^[4]. Koncerty trwały zazwyczaj po kilkanaście minut. Przez ten czas GG wykrwawiał się, wysmarowywał fekaliami, oddawał mocz na scenę^[2], obrażał widownię, bił się, gwałcił kobiety, demolował miejsca koncertów i łamał prawo^[4]. Najczęściej interweniowali właściciele lokali, w których trwały występy. Koncerty zawsze przerywała policja, która rozpraszała widownię i zabierała muzyka do więzienia lub na oddział intensywnej terapii^{[potrzebny przypis]}.

Jednym z hobby GG’ego było śledzenie biografii słynnych morderców. Udało mu się spotkać z Johnem Gacym, który oczekiwał na egzekucję za zabójstwo 33 chłopców^[4]. Gacy stwierdził, że Allin jest dobrym, aczkolwiek wyjątkowo śmierdzącym człowiekiem^[3].

Innym nietypowym zachowaniem GG’ego były próby samobójcze. Kilkakrotnie przesuwał termin samobójstwa na scenie, ponieważ za każdym razem podczas występów interweniowała policja. GG niejednokrotnie podkreślał, że w ten sposób chce zwieńczyć swoją twórczość artystyczną^[7].

„Mesjasz rock and rolla”

Nasilające się nietypowe zachowanie oraz łamanie prawa sprawiło, że GG ogłosił siebie mesjaszem rock and rolla^[4]. Swoje poglądy opublikował w formie manifestu – przesłania wygłaszał w formie monologów, które przemycał pomiędzy kolejnymi utworami podczas koncertów, a także na swoich albumach. GG uważał, że rock and roll zrodził się z buntu wobec wszelkich zasad, ale został zniszczony przez korporacje. Głosił, że zamierza przywrócić pierwotny charakter rock and rolla^[4].

Życie prywatne i przekonania

Rodzicami muzyka byli Arletha Gunter i Merle Allin senior. Miał starszego brata Merle’a Allina juniora, który występował wspólnie z nim jako basista m.in. w grupie The Murder Junkies, z którą gra do dziś. Merle jest również autorem pseudonimu brata, gdyż będąc małym niepoprawnie wymawiał jego pierwsze imię jako dżi-dżi. Allin był żonaty w latach 1980–1986 z Sandrą Farrow, jednak ich związek zakończyła znajomość muzyka z teksańską nastolatką Tracy Denault, która w 1986 urodziła mu córkę Nico. Jego ostatnią dziewczyną była jego nastoletnia fanka Elizabeth Mankovski, która wystąpiła z nim w programach Jerry’ego Springera i Jane Whitney^[8].

GG uważał siebie za indywidualistę i skrajnego nonkonformistę odrzucającego wszelkie autorytety. W tekstach utworów wielokrotnie ukazywał swój negatywny stosunek do władzy, prawa, a zwłaszcza policji, do walki z którą często nakłaniały jego piosenki. Swe charakterystyczne brutalne i odrażające zachowanie na scenie uzasadniał tym, że uważając siebie za Mesjasza Rocka, uznał swoje ciało za świątynię wspólną dla wszystkich, z której wszyscy mieli czerpać garściami, a także tym, że chce w ten sposób pokazać miłość społeczeństwa do przemocy. GG wyznał, że gdyby nie był muzykiem, to najprawdopodobniej zostałby seryjnym zabójcą. Prawdopodobnie wierzył w życie pośmiertne i wielokrotnie próbował popełnić samobójstwo twierdząc, że „jego dusza jest zbyt duża, by być uwięzioną w ludzkim ciele”^{[potrzebny przypis]}.

GG Allin w kulturze

Utwory GG Allina coverowały między innymi grupy The 69 Eyes, Faith No More, Dum Dum Girls oraz Watain^[6]. Portret GG’ego namalowany przez Gacy’ego stał się okładką ścieżki dźwiękowej do dokumentu Hated: GG Allin And The Murder Junkies, który opowiada o życiu muzyka^[4].

Dyskografia^[9][10]

• Always Was, Is and Always Shall Be (1980)
• You Hate Me + I Hate You (Public Animal No.1) (1981)
• Live Fast Die Fast (1984)
• Aloha from Dallas (1985)
• E.M.F. (1986)
• Dirty Love Songs (1986)
• Eat my fuc (1987)
• Hated in Nation (1987)
• A Taste of GG Allin (1987)
• Freaks, Faggots, Drunks & Junkies (1988)
• GG Allin and Texas Nazis, the – Boozing and Pranks (1988)
• GG Allin's Doctrine Of Mayhem (1990)
• Live...Carolina in My Ass (1990)
• Legalize Murder (1990)
• Murder Junkies (1991)
• Suicide Sessions (1991)
• Bleedin, Stinkin' & Drinkin' (1991)
• GG Allin & the Murder Junkies (1991)
• Watch Me Kill (1991)
• You Give Love a Bad Name (1992)
• I Am the Highest Power (1992)
• Brutality and Bloodshed for All (1993)
• Anti-Social Personality Disorder (1993)
• The Troubled Troubadour of Tomorrow (1993)
• GG Allin – PP7 Gaftzeb (1993)

Wydane pośmiertnie:

• Kill Them All (1994)
• Freaks, Faggots, Drunks & Junkies – reedycja
• Carnival of Excess (1995)
• The Masturbation Session (1995)
• Layin' Up with Linda (1995)
• Hated (1995)
• The Troubled Troubadour Plus Bonnus Tracks (1996)
• Insult & Injury Volume 3 (1997)
• Banned In Boston Part 1 (1998)
• Rock N' Roll Terrorist (1999)
• I Was A Murder Junkie, The Last Days Of GG Allin (1999)
• Res-Erected (1999)
• Expose Yourself: The Singles Collection 1977-1991 (2004)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona poświęcona GG Allinowi
• GG Allin w bazie IMDb (ang.)
• GG Allin w bazie Filmweb