Christo Wakarelski

Christo Wakarelski

Христо Вакарелски

Christo Wakarelski (fot. sprzed 1945)
Pełne imię i nazwisko	Christo Tomow Wakarelski
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1896 Momina Klisura
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1979 Sofia
Zawód, zajęcie	etnograf, filolog, muzeolog
Narodowość	bułgarska
Multimedia w Wikimedia Commons

Christo Tomow Wakarelski, bułg. Христо Томов Вакарелски (ur. 15 grudnia 1896 w Momina Klisura, zm. 25 listopada 1979 w Sofii) – bułgarski etnograf, tłumacz Chłopów Reymonta na język bułgarski.

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Pazardżiku, następnie w latach 1919–1923 studiował filologię słowiańską na Uniwersytecie w Sofii. Od 1926 roku przez dwa lata studiował w Polsce. Prowadził wówczas badania terenowe z profesorem Eugeniuszem Frankowskim na Mazowszu, Podhalu i Kurpiach^[1]. W latach 1927–1941 był asystentem, a potem kustoszem w Narodowym Muzeum Etnograficznym w Sofii, a od 1941 dyrektorem Muzeum Narodowego w Skopje. W latach 1949–1962 powrócił do pracy w Instytucie Etnografii i Muzeum w Sofii^[2].

Do najważniejszych jego prac należy Etnografia Bułgarii, zbierająca całość wiedzy w tej dziedzinie od jej początków do 1941 roku. W Polsce dzieło zostało wydane w 1965 roku^[3], podczas gdy wydanie w języku bułgarskim (poszerzone o rozdział omawiający historię etnografii bułgarskiej) ukazało się dopiero w 1974 roku^[1].

Był członkiem honorowym m.in. Towarzystwa Antropologicznego w Wiedniu, Węgierskiego Towarzystwa Etnografii w Budapeszcie czy Ugrofińskiego Towarzystwa Etnograficznego w Helsinkach^[1].

Przekład epopei Reymonta

Nabyta podczas pobytu w Polsce znajomość języka pozwoliła mu na dokonanie tłumaczenia Chłopów Reymonta na język bułgarski. Pierwszy fragment – Śmierć Boryny, opublikował w 1931 roku w czasopiśmie „Przegląd Polsko-Bułgarski”. Całość chłopskiej epopei pt. Seljan. Roman w czetiri czasti z przedmową tłumacza została wydana przez Christo C. Danowa w 1933 roku. W przekładzie Wakarelski wykorzystał dialekt rodzimej wsi Momina Klisura, dzięki czemu utwór ma naturalny wydźwięk i brzmienie – z jednej strony ułatwiające zrozumienie przez obcego czytelnika, a z drugiej oddające bogactwo powieści polskiego pisarza^[4]. Utwór ponownie został wydany w 1979 roku w serii Klasyka światowa^[4].

Nagrody

• w 1965 roku otrzymał nagrodę im. Herdera za całokształt pracy naukowej^[1]
• w 1965 roku nadano mu w Bułgarii tytuł „zasłużonego działacza na rzecz kultury”^[2]

Przypisy