Chartchai Chionoi

Chartchai Chionoi

Naris Chionoi

Pseudonim	Chartchai Laemfapha
Data i miejsce urodzenia	10 października 1942 Bangkok
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 2018 Bangkok
Obywatelstwo	Tajlandia
Wzrost	166 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	musza
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	82
Zwycięstwa	61
Przez nokauty	36
Porażki	18
Remisy	3
Multimedia w Wikimedia Commons

Chartchai Chionoi (taj. ชาติชาย เชี่ยวน้อย, prawdziwe nazwisko Naris Chionoi, ur. 10 października 1942 w Bangkoku, zm. 21 stycznia 2018 tamże^[1]) – tajski bokser, trzykrotny zawodowy mistrz świata kategorii muszej.

W odróżnieniu od innych tajskich pięściarzy nie zaczynał od walk w boksie tajskim^[2]. Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1959. Walczył początkowo w Tajlandii i Kambodży, a w latach 1960-1961 w Japonii. W 1962 wygrał z Mitsunorim Sekim, który pokonał go rok wcześniej. W tym samym roku zdobył tytuł mistrza wagi muszej federacji OBPF (Oriental Pacific Boxing Federation), ale stracił go w pierwszej obronie w 1963. W 1962 pokonał go również przyszły mistrz świata Hiroyuki Ebihara, a w 1964 Bernardo Caraballo, który dwukrotnie walczył o mistrzostwo świata w wadze koguciej.

8 lutego 1966 w Bangkoku Chionoi pokonał na punkty w towarzyskiej walce aktualnego mistrza świata organizacji WBC w wadze muszej Salvatore Burruniego. Burruni w następnej walce stracił tytuł na rzecz Waltera McGowana. z którym Chionoi zmierzył się 30 grudnia 1966 w Bangkoku. Stawką pojedynku był tytuł mistrza świata WBC w wadze muszej. Chionoi zwyciężył przez techniczny nokaut w 9. rundzie i został nowym mistrzem.

W obronie tytułu pokonał 26 lipca 1967 w Bangkoku Puntipa Keosuriyę przez nokaut w 3. rundzie oraz ponownie McGowana 19 września tego roku w Londynie przez techniczny nokaut w 7. rundzie. 8 grudnia tego roku znokautował w towarzyskiej walce ówczesnego mistrza Europy w wadze koguciej Mimouna Ben Alego. Następnie obronił tytuł wygrywając z Efrenem Torresem w Meksyku 28 stycznia 1968 przez TKO w 13. rundzie i z Bernabe Villacampo w Bangkoku 10 listopada tego roku na punkty. Kolejna walka o tytuł była nieudana, gdyż Efren Torres wygrał z Chionoim przez techniczny nokaut w 8. rundzie 23 lutego 1969 w Meksyku. W trzeciej walce tych pięściarzy 20 marca 1970 w Bangkoku Chionoi wygrał na punkty i odzyskał mistrzostwo. Jednak utracił je już 12 lipca tego roku, kiedy Erbito Salavarria wygrał z nim przez TKO w 2. rundzie w Bangkoku.

Chionoi kontynuował karierę. W 1971 wygrał z byłym mistrzem świata organizacji WBA Berkrerkiem Chartvanchaim. 2 stycznia 1973 w Tokio próbował zdobyć mistrzostwo świata tej organizacji walcząc z pogromcą Chartvanchaiego Masao Obą. Oba zaliczył nokdaun w pierwszych rundach^[2], ale potem odzyskał siły i znokautował Chionoiego w 12. rundzie. Pod koniec tego miesiąca Oba zginął w wypadku samochodowym i WBA wyznaczyła do walki w wakujący tytuł Chionoiego i Fritza Cherveta ze Szwajcarii. 17 maja w Bangkoku Chionoi wygrał przez techniczny nokaut w 5. rundzie i został po raz trzeci mistrzem świata.

Obronił mistrzostwo wygrywając z Susumu Hanagatą na punkty 27 października 1973 w Bangkoku i rewanż z Chervetem, również na punkty, 27 kwietnia 1974 w Zurychu. Przed rewanżem z Hanagatą w obronie tytułu nie był w stanie utrzymać limitu wagi i został pozbawiony mistrzostwa. Walka się jednak odbyła, ponieważ Hanagata w razie zwycięstwa zostawał nowym mistrzem świata. 18 października 1974 w Jokohamie Hanagata znokautował Chionoiego w 6. rundzie i zdobył tytuł. Potem Chionoi stoczył jeszcze dwie walki w 1975 i zakończył karierę.

Przypisy

Bibliografia

• ScottS. Mallon ScottS., Chartchai Chionoi: Still Going Strong, Part 1 [online], The Sweet Science, 21 sierpnia 2006 [dostęp 2013-04-02]  (ang.).
• ScottS. Mallon ScottS., Chartchai Chionoi: Family Man and Fighter, Part 2 [online], The Sweet Science, 22 sierpnia 2006 [dostęp 2013-04-02]  (ang.).
• Chartchai Chionoi (Naris Chionoi; "Chartchai Laemfapha") [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-04-02]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Chionoiego [online], boxrec.com [dostęp 2013-04-02]  (ang.).
• Chartchai CHIONOI [online], Sport & Note [dostęp 2013-04-02]  (ang.).